Deze donderdag werd de grote mis die gehouden werd in de Basiliek van Koekelberg en die de eer had een delegatie van 70 priesters te ontvangen, een beetje verstoord. De aartsbisschop Monseigneur Léonard kon jammer genoeg niet van de partij zijn op dit grote feest, maar dat verhinderde een kleine groep mensen niet om een momentje het heilige en stille defilé van de eucharistieviering, het ritueel van de communie met God, te onderbreken. Condooms gevuld met shampoo werden over de banken vol gelovigen heen gesmeten, rood kleursel kleurde het gezegende water van een wijwatervat, er werden slogans geroepen en op het moment de gelovigen die vijandig stonden tegenover de interventie te verlaten, vlogen twee alarmen vastgemaakt aan heliumballonnen hoog op in de basiliek. Ze nestelden zich tegen het plafond en lieten hun zachte melodie nog lang na deze snelle verschijning doorklinken.
De onderstaande tekst werd eveneens in de lucht gesmeten boven de hoofden van de massa:
Mijn lichaam wil ik voelen en bevredigen, luisteren naar zijn noden, zijn verlangens en zijn kreten van nood. Want het zijn de mijne.
Als ik honger heb, zal ik niet knielen en niet bidden om verlossing, zal ik niet wachten op het paradijs. Ik verafschuw de honger, de koude en het lijden en daarom zal ik stelen, uit de winkels, uit de kerken, van de rijken.
Als ik me aangetrokken voel tot iemand van hetzelfde geslacht, dan zal ik niet gaan biechten en gaan boetedoen, zal ik me niet schamen voor mijn liefde en mijn lust. Maar ik zal genieten en in geilheid proeven van mijn lichaam en van dat van mijn geliefde.
Als ik geen baby wil en toch zwanger ben, zal ik me niet schuldig voelen en me proberen te verbergen voor de ogen van één of andere god. Maar ik zal, als ik dat wil, de vrucht van mijn lichaam verwijderen en in harmonie leven met mijn beslissing over mijn toekomst.
Neen, ik zal niet smeken, ik zal niet bidden, simpelweg ik wil geen genade noch vergeving. Mijn leven, ligt in mijn eigen hand en niemand is mijn vernedering waardig.
Want ik heb een hoofd, en daarmee kan ik denken. Ik heb een lichaam, en daarmee kan ik voelen. Ik kan mezelf zijn, mijn eigen gedachten vormen, mijn eigen weg bepalen. Ik heb de bijbel, al de heilige boeken en wetteksten in brand gestoken met de zwavel van mijn individualiteit.
Een daarmee kan ik nu dromen en vecht ik tegen alles wat mijn zinnebeelden verstikt. Ik kan genieten van mijn lichaam en mijn erotische fantasie. Ik wil niet trouwen, nooit. Maar ik wil wel kussen en vrijen, veel. Relaties aangaan gefundeerd op vrijheid, die berusten op een wederzijdse kennis van verlangens en ideeën, niet op de tralies van de verplichte eeuwige verbintenis.
Vandaag ben ik hier gekomen, om uw woorden te blokkeren. Omdat ik uw leugens over goden, duivels en paradijzen niet aanvaard. Ik aanvaard de dodelijke ziekte niet die u verspreidt, de ketens die u smeedt, de macht waarvan u zich bedient en profiteert, de hypocrisie waarmee u uw daden en die van uw soortgenoten toedekt, het bloed waarmee u kerken en paleizen bouwt, de talloze oorlogen die u voerde en blijft voeren in naam van een dode christus en een autoritaire god. Ik aanvaard geen verzinsels die anderen gebruiken om mensen te kooien en te vernietigen.
Ik ben vandaag gekomen om één van deze prekers, monseigneur L., in het gezicht te spuwen. Want het is wel degelijk zijn giftige adem die de onderwerping van de vrouw verspreidt in boeken, die het gelovige koor tegen abortus versterkt, die nu aan het hoofd staat van deze rottende institutie.
Ja, ik zondig, en ik schreeuw het uit. ’t Is niet de duivel die me ertoe verleidt, doch wel het hete bloed dat in mijn eigen lichaam kookt, en mijn eigen denken dat ik elke dag weer vorm met wat ik zie, ervaar, hoor, lees en voel. Religie is een doodsteek voor het leven, àlle religies, en al haar verspreiders zijn er verantwoordelijk voor.
Ik ben niet bang voor de woorden van een zielige smerige vent. Zal me niet neerleggen bij deze agressies op mijn zijn, niet vanuit religies, noch vanuit deze wereld die permanent zwanger is van onderdrukking. Weiger dit spel te spelen. En zo dans ik op het ritme van mijn leven, het ritme van de revoltie die de symfoniën van de dood veracht.
In naam van mezelf.
http://www.cemab.be/news/2010/06/9732.php
